Teatar imena Irene Kolesar izrodio se u srcu Sremske Mitrovice, u okvirima Društva Rusina, a po ugledu na čuveni zagrebački „Teatar u gostima“ Relje Bašića, a pokrenuo ga je glumac nestvarne, vanserijske energije i talenta Vladimir Balašćak.
Ova pozorišna trupa je zamišljena, kao temelj sa kojeg će se graditi rusinska kultura i čuvati rusinski nacionalni identitet, kako bi se na prvom mestu obnovilo igranje pozorišnih komada na rusinskom jeziku u Sremskoj Mitrovici, posle gotovo više od pola veka.
Posle nekoliko projekata i predstava, trupa je daleko nadvisila, nadogradila i prevazišla ono zbog čega je osnovana, pošteno opravdala ime koje nosi i osvaja svet promovišući ime Grada Sremske Mitrovice i Republike Srbije.
Predstave i performansi izvode se na srpskom, rusinskom i ruskom jeziku sa velikim entuzijazmom i energijom.
Nakon pola veka pauze od postavljanja pozorišnih komada na rusinskom jeziku u Sremskoj Mitrovici, dogodila se predstava „U potpisu Virdžinija Vulf“ u režiji jugoslovenske glumice Olivere Ježine, po tekstu i u izvođenju glumice Jelene Janković koja je predstavu iznela maestralno s obzirom na to da joj je rusinski jezik bio stran, ali ga je za potrebe predstave savladala i predstavljala teatar na festivalu malih formi Rusina u Pozorištu mladih u Novom Sadu 2007. godine barabar sa rusinskim umetnicima kojima je rusinski jezik maternji.
Pored Balašćaka, svoj veliki i neprolazni pečat u stvaralaštvu ove trupe, svojim pregalaštvom ostavljaju glumica Jelena Janković i reditelji Dragan Jovičić Jović i Lilijana Ivanović. Jovičić Jović u svojoj maestralnoj režiji višestruko nagrađivane predstave „Raskol Rodiona Romanoviča“ po motivima romana „Zločin i kazna“ F.M.Dostojevskog, sa glumcima osvaja lovorike, kako u zemlji, tako i na inostranim festivalima, a osobito u Rusiji.
2011.godine trupa gostuje u kući Fjodora Mihajloviča Dostojevskog u gradu Staraja Rusa u kojoj je Dostojevski živeo posle progonstva, a 2013.godine na prvom međunarodnom festivalu „CHELoVEK TEATRA“ u gradu Čeljabinsku, ruski kritičari govore i pišu: „Glumci kao da su izašli iz romana“. (Maja Brandesova)
Nakon povratka sa ruskog puta, po Balašćakovom tekstu iz života običnog sremskog čoveka, Jovičić režira predstavu „Srem naša kuća“, u koprodukciji sa Pozorištem „Dobrica Milutinović“ Sremska Mitrovica, koja postaje jedna od najdugovečnijih predstava ovog pozorišta. Predstava koja je svaki put drugačija, nesvakidašnja, i koju publika, malo je reći, obožava, osvojila je prvo mesto na festivalu Malih formi Rusina u Novom Sadu, snimljena je za arhiv RTV Vojvodine, prevedena je na tri jezika i igra se neprekidno na radost publike osmu sezonu. Po onom što sam mogao da vidim u ovoj maestralnoj predstavi sa višedecenijskim repertoarskim stažom, Vladimir Balašćak, koji se svojim kreacijama i preciznom, iskrenom dramskom igrom poigrava sa publikom, dovodeći je od nezaustavljivog smeha, te u sekundi do tuge, suza i boli, igraće je dokle god ga noge nose….
Svoju enegriju i svoj umetnički žar u trupu unose i novi umetnici, akademski slikar Vuk Muškinja, mladi i talentovani glumac Nikola Janošević, glumica Nataša Jović Jovičić, operski pevač sjajni lirski bariton Aleksandar Stefan Radišević koji u predstavi Tita Makcija Plauta „Aulularija“, opet pod budnim okom Jovičića, gostuju u gradu Umagu u Hrvatskoj, na festivalu „Sepomaia Viva“, te na antičkom festivalu talijanskog grada Villadose oduševljavajući publiku širom Istre i Italije.
Rediteljka Lilijana Ivanović, svojom dramatizacijom memoara poslednjeg jugoslovenskog i srpskog monarha, NjKV Petra II Karađorđevića u predstavi „Kraljev put“, bogatim iskustvom i radom, rasvetljava sudbinu mladog i nesrećama pritisnutog kralja „mučenika“, koji se kao dete našao u raljama svetskih moćnika i veoma loših političkih svetskih okolnosti. Nakon premijere na Kraljevskom dvoru 08.12.2016. godine u Beogradu, ova predstava vrtoglavo ostavlja dubok trag, kreće na mnogobrojne turneje, budi i izaziva strahovite emocije u dušama gledalaca od Vardara do Triglava, a Balašćak će zlatnim slovima u analima srpskog pozorišta, biti upisan kao prvi glumac koji je na filigranski i potresan način tumačio poslednjeg jugoslovenskog monarha. Predstava „Kraljev put“, rađena je u koprodukciji Kolesaricine trupe i pozorišta iz Šapca, uz nesebičnu podršku tadašnjeg upravnika Zorana Karajića, koji se za nju nesebično zalagao. Ono što je kuriozitet, sve predstave ove trupe rađene su bez ijednog dinara budžeta, oslanjajući se isključivo na entuzijazam, ideje, energiju i nerve svih poslenika i umetnika saradnika ove trupe.
Irena Kolesar, gde god da je…bila bi ponosna.
Dokle god je ovakvih pozorišnom strasti opijenih zaluđenika, koji žive za pozorište i život mu posvećuju, ono će biti neuništivo!
Nikolaj Beljakov